Η χαμένη «αίγλη», οι ανύπαρκτοι επισκέπτες και οι ανύπαρκτες θέσεις παρκινγκ, που δεν επανήλθαν μετά την ενοποίηση των πλατειών
Θ. Κουρτσοπέδης και Ευθ. Μιλκογλου μιλούν στην «Θ»
Επιπλοκές, που ίσως να αποτελούν και το «κύκνειο άσμα», επέφερε ο κορωνοϊός στο φημισμένο Παζάρι της Ξάνθης, το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί στο πλαίσιο της τήρησης των υγειονομικών πρωτοκόλλων (50%-50%) αλλά χωρίς καν τους ντόπιους καταναλωτές, χάνοντας την αλλοτινή «αίγλη» του, η οποία συνοδεύονταν και με μερικές…χιλιάδες επισκέπτες, τα ηλιόλουστα Σάββατα, από όμορους αλλά και μακρινότερους νομούς.
Χαμένοι όμως από όλη αυτή την κατάσταση, είναι και οι καταστηματάρχες του εμπορικού ιστού της Ξάνθης.
Κοινό σημείο των δύο παράλληλων –κατά τ’ άλλα- εμπορικών κλάδων, η απουσία επισκεπτών αλλά και τα κινέζικα πολυκαταστήματα που «ξεφύτρωσαν» στην Ξάνθη, τα οποία και αποτέλεσαν την χαριστική βολή, για τον θάνατο του εμποράκου.
Αυτά είναι τα βασικά συμπεράσματα που ανακύπτουν από το ρεπορτάζ της «Θ» στο οποίο μιλούν ο πρόεδρος των μικροπωλητών λαϊκών αγορών Ν. Ξάνθης κ. Θεολόγης Κουρτσοπέδης καθώς και ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Ξάνθης κ. Ευθύμης Μίλκογλου.
ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ «ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ» – ΚΑΠΟΤΕ ΥΠΗΡΧΑΝ 5000 ΑΤΟΜΑ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ…ΖΟΡΙ ΟΙ ΝΤΟΠΙΟΙ
Ειδικότερα ο κ. Κουρτσοπέδης εξήγησε μεταξύ άλλων ότι:
Εμείς δεν έχουμε «άνοιγμα». Ακόμη περιμένουμε. Όλη η Ελλάδα άνοιξε για τους τουρίστες και εμάς μας έχουν ακόμη στο περίμενε μισούς – μισούς. Εδώ και ένα χρόνο, μας έχουν πεθάνει. Δεν μας έδωσαν τίποτα. Μας υποστηρίζει μόνο η δημαρχία (συμπολίτευση και αντιπολίτευση), να ανοίγουμε δυο άτομα σε ένα μέρος, που και εκείνο το ίδιο είναι (50-50). Πηγαίνουμε ανά δεκαπέντε μέρες. Μας έχουν «καθαρίσει», μας χρεώνουν τα πάντα και δεν μπορούμε να συνέρθουμε. Δεν έχουμε κόσμο. Είχαμε λίγο τώρα για το Μπαϊράμ. Αλλά το να πάρεις 100-120 ευρώ το Σάββατο, δεν είναι λεφτά, αν πας με την οικογένειά σου. Ο κόσμος φοβάται και δεν κατεβαίνει ακόμη. Και αυτό το Σάββατο που άνοιξαν οι πόλεις (σ.σ. οι νομοί) δεν φάνηκε κανένας ούτε στο Πόρτο Λάγος, που έρχονταν από Κομοτηνή. Φοβούνται. Ο κόσμος είναι διστακτικός και αυτός που κατεβαίνει φοβάται. Φορά όπως και εμείς την μάσκα και κατανοούμε και εμείς ότι φοβάται, αν και ο χώρος είναι ανοικτός. Αν πάτε στα μάρκετ, θα δείτε και μέσα και έξω ουρές, αλλά ο κόσμος για το Παζάρι είναι διστακτικός. Εκεί που έβλεπες ότι κατέβαινε 5000 κόσμος στο Παζάρι, τώρα θα κατέβουν 300 και εκείνοι για συγκεκριμένο λόγο. Παίρνουν αυτό που θέλουν και φεύγουν. Μας «σήκωναν» τα λεωφορεία που έρχονταν το Σάββατο. Έρχονταν από Καβάλα, από Δράμα, από Σέρρες, από Κιλκίς, από Ιωάννινα, από Κύπρο. Έρχονταν πολύς ξένος κόσμος. Τώρα δεν υπάρχει ούτε ντόπιος να έρθει. Πρώτα από όλα δεν κατεβαίνει το βουνό. Κόπηκαν όλα. Και σε Εύλαλο και Γενισέα που πάμε, δεν βγάζουμε ούτε τα πετρέλαια. Κάνουμε μόνο τους χαμάληδες για να στήσουμε και να ξεστήσουμε. Δεν υπάρχει μεροκάματο και δεν μας πιστεύει κανένας…
Πέρυσι το Καλοκαίρι δεν μπορέσαμε να δουλέψουμε γιατί δεν ήρθε τουρισμός (δηλαδή οι ντόπιοι από την Γερμανία για παράδειγμα). Τον Χειμώνα είχαμε τις βροχές, μας έκλεισαν και τελικά έμειναν τα εμπορεύματα, το Καλοκαίρι μας ξανάκλεισαν και πάλι έμεινα να εμπορεύματα κ.ο.κ. Δεν τους νοιάζει αυτούς. Μας κλείνουν. Πήραμε μόνο μια φορά 800 ευρώ. Τίποτε άλλο. Ούτε επιστρεπτέα, ούτε τίποτα. Μόνο παχιά λόγια…
Είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα. Δεν έχουμε τίποτα από κίνηση. Και τα μαγαζιά το ίδιο παράπονο κάνουν. Μιλώ και με τον Εμπορικό Σύλλογο και με το Επιμελητήριο και μου λεν τα ίδια.
ΜΑΣ ΕΠΗΡΕΑΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΙΝΕΖΙΚΑ
Επιπλέον ο ίδιος, αναφορικά με τα κινέζικα καταστήματα σημείωσε ότι:
Εμείς δεν πάμε να πάρουμε κινέζικα πράγματα. Εγώ πάω σε βιοτεχνίες που ξέρω ότι είναι ελληνικά και δεν πάω σε αυτά. Τα πολυκλαταστήματα που έγιναν, μας επηρέασαν. Όλα μας έχουν επηρεάσει, διότι όταν ο Κινέζος, εμένα – για παράδειγμα – μου χρεώνει πέντε ευρώ ένα προϊόν και εκείνος το πουλά πέντε, εγώ πως θα το πουλήσω πέντε στο παζάρι; Εγώ δεν θα πρέπει να βγάλω, αφού θα πάω Θεσσαλονίκη, θα τα φέρω, θα πρέπει να τα πουλήσω κλπ. Δεν θα έχω έξοδα; Αφού εκείνος το πουλά πέντε ευρώ στο μαγαζί του και εγώ το αγοράζω πέντε, γιατί να πάρω από το κινέζικο; Αλλά ο κόσμος κοιτά το φθηνό, γιατί και ο κόσμος δεν δουλεύει. Ποιος μπορεί να ζήσει την οικογένειά του με 534 ευρώ, αν έχει και ενοίκιο; Δεν έχει τίποτα από κόσμο. Είναι όλα δύσκολα. Δεν έρχεται ο κόσμος. Φοβάται…
ΑΛΛΟ ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ, ΑΛΛΟ Ο ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ ΙΣΤΟΣ – ΜΑΖΕΜΕΝΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ – ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Από την πλευρά του ο κ. Μίλκογλου, εξήγησε ότι:
Το παζάρι και ο εμπορικός ιστός, είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Είναι ασύνδετο. Εννοώ ότι μπορεί να έρχονταν κόσμος, αλλά έρχονταν γιατί διαφημίζεται το παζάρι. Δεν διαφημίζεται το εμπορικό κομμάτι της αγοράς. Βέβαια δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν θέσεις στάθμευσης κοντά στην αγορά, οπότε όλοι μαζεύονταν μπροστά στο παζάρι. Δεν μπορούσαν δηλαδή να πλησιάσουν την αγορά και όσοι μπορούσαν να το κάνουν ήταν πολύ λίγοι. Οπότε η κρίση αναφορικά με ο,τι έχει σχέση με λεωφορεία και τουρισμό, περισσότερο είναι προς τα εκεί, γιατί όλοι (μέχρι και τώρα) παρκάρουν είτε στο Λιμνίο, είτε απέναντι από το παλιό γήπεδο του ΑΟΞ, είτε επί της οδού Κωνσταντίνου και Ελένης. Δεν υπάρχουν θέσεις – αν και κάποιες φορές σταματούσαν στην Πλ. Ελευθερίας, αλλά επικρατούσε συνωστισμός – πάρκινγκ μέσα στην πόλη και αυτό που είχαμε δει και εμείς είναι ότι όταν σταματούσαν τα λεωφορεία εκεί, οι επισκέπτες πήγαιναν στο παζάρι, μετά για κάποιο καφέ και άντε να έφταναν μέχρι την κεντρική πλατεία. Οπότε, δεν θεωρούμε ότι έχει επηρεαστεί από αυτήν την άποψη τόσο πολύ ο εμπορικός ιστός. Ο εμπορικός ιστός της πόλης έχει επηρεαστεί με όλη αυτήν την κατάσταση που υπάρχει. Όντως ο κόσμος είναι μαζεμένος και όντως η πόλη μας δεν έχει τουρισμό και κίνηση. Έχουν κλείσει όλες οι διελεύσεις στην πόλη μας. Το «παιχνίδι» για όλους μας όμως είναι ο τουρισμός. Να γίνει τουριστικός προορισμός η πόλη μας , να γίνει πιο ελκυστική και για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται δουλειά.
ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΠΑΡΚΙΝΓΚ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ
Επιπλέον ο ίδιος υπογράμμισε ότι:
Δεν υπάρχει επισκεψιμότητα στην πολη μας. Παλιά βλέπαμε κάποια λεωφορεία να έρχονται. Εγώ εκείνο που ξέρω και βλέπω είναι ότι όταν υπάρχει μια τουριστική προβολή της πόλης – όλα αυτά τα χρόνια – μέσα σε αυτήν ακούω και το παζάρι. Δεν ακούω για τα εμπορικά καταστήματα. Είναι δηλαδή ένα πρόβλημα που διαιωνίζεται και εννοώ ότι οι έμποροι και οι καταστηματάρχες θέλουν θέσεις στάθμευσης ώστε ο κόσμος να σταματά μέσα στην πόλη. Δεν υπάρχουν θέσεις (και εννοώ και για λεωφορεία). Και ενώ πριν χρόνια ξεκίνησε μια μελέτη, εμείς δεν την βλέπουμε υλοποιημένη. Με την ενοποίηση των πλατειών και όλη την ανάπλαση έχουν χαθεί θέσεις οι οποίες δεν «επανήρθαν». Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος θα πάει εκεί που μπορεί να παρκάρει. Ας ξεκινήσουμε από κάπου λοιπόν, γιατί όλα αυτά τα χρόνια το ακούμε… Πρέπει να γίνουν έργα. Ο κόσμος βλέπει. Όταν θα γίνει η πυροσβεστική (σ.σ. το πάρκινγκ στην ΠΥ Ξάνθης) μιλάμε και πάλι για κάτι εκτός ιστού. Θα είναι μεν πιο εύκολη η πρόσβαση αλλά και πάλι δεν θα είναι στο κέντρο. Υπάρχουν θέσεις για πάρκινγκ (Γκέρυ, που χωρούσε πολλά αυτοκίνητα, Δημοτικό Παρκινγκ, πάρκινγκ Δημοτικής Αγοράς κλπ). Χώροι υπάρχουν. Όρεξη υπάρχει; Δεν το βλέπουμε πολιτικά ή ατομικά (για να μην παρεξηγηθούμε). Βλέπουμε το καλό της πόλης και ο κόσμος αυτήν την στιγμή, θέλει πράξεις. Αφού θέλουμε να «ανέβει» η πόλη μας, πρέπει να κινηθούμε άμεσα.
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΤΑ ΚΙΝΕΖΙΚΑ – ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΠΩΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Αναφορικά με τα κινέζικα πολυκαταστήματα, ο κ. Μίλκογλου υπογράμμισε ότι:
Εννοείται ότι έχουν επηρεάσει την αγορά τα κινέζικα πολυκαταστήματα. Σκεφτείτε ότι παλιοί επαγγελματίες, πριν από χρόνια που ήταν και καλύτερες οι εποχές, δεν είχαν τόσο μεγάλα καταστήματα. Ξαφνικά έρχονται τα κινέζικα και παίρνουν τα πιο μεγάλα μαγαζιά στην πόλη (και πανελλαδικά), τα ανοίγουν και πωλούν τα πάντα. Το πρόβλημα από εκεί και πέρα είναι αν ο κόσμος τα εγκρίνει όλα αυτά, αν θέλει την ποιότητα, αν θέλει τις τιμές κλπ. Η αγορά είναι πλέον – δυστυχώς – ανοικτή και από εκεί και πέρα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αυτό όμως είναι μια συζήτηση που ξεκινά από άλλη βάση. Ωστόσο όλη η Ελλάδα έχει επηρεαστεί από τα κινέζικα.
